Heerlijk uitslapen (ach, mijn biologische klok staat op 7 uur, maar het gaat om het idee) en tijdschriftjes lezen in bed; ik geniet. Mijn maag rammelt, ik wil wat te eten maken.
Nadat ik manlief een kusje heb gegeven (hij draait zich nog even om) trek ik een dikke pyama en een paar dikke sokken aan. Ik doe mijn nieuwe warme sloffen aan en pak een poncho. Het is 's ochtends weer best fris in huis.
De katten wensen mij een goede morgen toe. De één begroet mij met wild gemiauw, de ander geeft mij liefde volle kopjes en gaat op haar achterste poten staan, om zo dicht mogelijk bij mij te zijn.
Ik loop naar beneden en ga naar de keuken.
En dan ineens voel ik de frisse temperatuur niet meer in huis, ik hoor en voel de katten niet meer om mij heen en ik voel mijn maag niet meer rammelen. Even staat alles om mij heen stil als ik de keuken in loop en zomaar door het keukenraam naar buiten kijk.
De twee eiken voor ons huis hebben talloze eikeltjes laten vallen de afgelopen weken en daar tussen in zie ik twee pimpelmeesjes scharrelen. Ze wippen heen en weer op zoek naar iets eten tussen de besjes, de herfstbladeren, de eikeltjes, insektjes en waarschijnlijk nog veel meer dat op de grond ligt. Ik word vetederd door hun aanwezigheid, ik observeer ze een aantal minuten en geniet.Als zij de struiken in verdwijnen word ik me weer bewust van mijn rammelende maag.
Terwijl ik een paar biologische eieren aan het bakken ben, komt manlief naar beneden. Hij vraagt mij naar de reden van mijn grote glimlach op mijn gezicht bij het bakken van de eieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten